Isis Ferrier
19 april 2005 25 februari 2020
Aan mijn patiënten, een bericht van uw huisarts.
Velen van u zullen de reden van mijn afwezigheid inmiddels weten.
Een deel van u heb ik met deze tekst ook al persoonlijk bedankt, na de brieven en kaarten die ik heb ontvangen.
Ik ben nu al enige tijd afwezig, want dit was niet zomaar een overlijden.
Onze dochter is nu 3 maanden geleden overleden.
Zij was nog geen 15 jaar oud, en haar overlijden kwam als een schok voor ons. Zij heeft namelijk besloten zelf een einde aan haar leven te maken. Dit zagen wij in het geheel niet aankomen. Zij bleek uit haar schrijven van de laatste maanden ernstig depressief. Waar wij veel normaal pubergedrag zagen, was een diepe crisis gaande. Zij heeft niets laten merken, niet aan ons ouders, niet aan haar broer, niet aan haar vriendinnen. Zij maakte plezier en plannen voor de (nabije) toekomst.
In haar extreme geslotenheid moet zij erg eenzaam zijn geweest.
Dit is voor mij als moeder onbeschrijfelijk moeilijk, en daar komt nog een laag bij, namelijk voor mij als huisarts.
Ik was nooit haar arts, en dat was gelukkig, maar dit maakt het zelfverwijt niet minder. Je denkt als professional dit niet te mogen missen.
Nu proberen wij op te krabbelen of, beter gezegd, stand te houden. Een aantal van u heeft geschreven te hopen dat ik als huisarts zal blijven werken, in ieder geval is dat zeker het plan.
Ik houd nu een adempauze, en kan nog niet zeggen wanneer ik weer genoeg lucht heb om mijn werk op te pakken. Spreekuur doen vergt concentratie, en die is op dit moment nog ver te zoeken.
Ik ben niet bang voor gebrek aan mededogen, ik zal in de toekomst zeker kunnen omgaan met de grote en kleinere kwalen waar de mens nu eenmaal toch last van kan hebben.
U hoeft niet bang te zijn dat u mij lastig valt, op termijn zal ik u weer alle aandacht kunnen geven.
Het tijdpad waarop ik dit wil bereiken kan ik nog niet geven. Ook niet of ik zal kunnen spreken over het gebeurde. Ik zal het zeker niet verzwijgen en hoop niet dat u denkt dit te moeten doen.
Tijdens deze Corona tijd hebben wij veel moeten missen aan fysieke troost, ik hoop dat deze armoede snel afgelopen zal zijn.
En voor u wens ik dat u zelf zonder noemenswaardige kleerscheuren uit deze crisisperiode mag komen.
Hierbij wens ik u het allerbeste.
Ik hoop u weer te zien.
Hartelijke groet,
Mathilde Millenaar
